Nothing's fine

Jedyne, czego oczekiwałam od Louis'ego kiedy dotarliśmy na miejsce była prawda. Oczywiste chyba było to, że chciałam porozmawiać z nim właśnie o tym, co wydarzyło się przez ostatni rok, chciałam poznać jego wersję wydarzeć i przede wszystkim dowiedzieć się co myśli. Usiadłam na trawie pod potężnym drzewem i rozejrzałam się dookoła podczas gdy Lou sadowił się obok mnie. Przed nami rozciągało się niewielkie jeziorko otoczone małymi i dużymi drzewami, nad naszymi głowami słychać było śpiewy ptaków i wiatr świszczący gdzieś pomiędzy gałęziami drzew. Czułam na sobie spojrzenie chłopaka, jakby zniecierpliwionego tym, że jeszcze nie zaczęłam rozmowy, a ja chciałam najpierw poukładać sobie wszystko w głowie by później nie wybuchnąć jakąś niespodziewaną złością, gdy usłyszę nie tą odpowiedź co bym chciała. Powoli zaczynałam mieć dość tego, że ludzie, których kochałam okłamywali mnie, a teraz gdy chciałam dowiedzieć się prawdy, nie miałam pojęcia jak o nią zapytać.

- Lou... - zaczęłam nie patrząc na chłopaka. Po moim ciele przeszły dreszcze, kiedy usłyszałam jego ciche "słucham", jego głos był inny niż zapamiętałam, bardziej dojrzały i męski - Powiedz mi - rozejrzałam się wokół siebie - Co wiesz o moim wypadku? - zapytałam i przez chwilę oboje trwaliśmy w ciszy, która w ogóle mi nie przeszkadzała. Mogłam tak siedzieć godzinami, byleby w końcu dowiedzieć się prawdy, a tylko Tomlinson mógł mi ją wyjawić. Cintia sama powiedziała, że powiedziała wszystko kuzynowi całkiem niedawno więc chłopak nie miał raczej czasu na wymyślenie kolejnego kłamstwa, a poza tym... Byłam w stu procentach pewna, że Louis Tomlinson nigdy by mnie nie okłamał. Nie mnie!

- O samym wypadku wiem naprawdę niewiele. Jedynie znam wersję wydarzeń Cintii, choć są to bardziej przypuszczenia i to, co mówili twoi rodzice oraz Adam.

- Dlaczego moi rodzice mieli by kłamać, że to wszystko twoja wina? - nie mogąc się powstrzymać, spojrzałam na twarz chłopaka, który wydawał się być nieco zmieszany. Zdziwiło mnie to trochę, bo nie zadawałam niewyobrażalnej liczby pytań na sekundę, ani nie wymuszałam odpowiedzi natychmiast, ale w głowie mi się nie mieściło, że Lou mógłby jednak mieć coś wspólnego z tym wypadkiem.

- Naprawdę nie wiem, dlaczego twoi rodzice mieliby kłamać w ten sposób - odpowiedział, a z jego głosu biła czysta, niepodważalna szczerość - Ale wiesz jacy oni są, Amber, od samego początku nie lubili kiedy przychodziłęm do twojego domu, nie pałali do mnie sympatią, nie chcieli, żebyś się ze mną spotykała. Zachowywali się dokładnie tak, jak ci idioci ze szkoły, pamiętasz? - zapytał, a ja kiwnęłam twierdząco głową po czym odwróciłam wzrok na jeziorko - Cin powiedziała, że twoja mama wynajęła kogoś, by cię potrącił, ale nie mieści mi się to w głowie!

- Mi też nie - odparłam cicho - W sumie, zastanawiałam się nad tym kiedy wyszłam z restauracji i doszłam do wniosku, że byłoby to możliwe - powiedziałam szczerze i poczułam zaciekawione a zarazem zdziwione spojrzenie chłopaka - Pamiętam, że jakiś czas przed wypadkiem, rodzice nie byli w stosunku do mnie szczerzy jak kiedyś, zaczęli mnie unikać, coraz częściej dochodziło między nami do kłótni i... - zatrzymałam się w pół zdania przyglądając się uważniej jakiejś postaci wychylającej się zza pobliskiego drzewa - Lou, czy tamten mężczyzna ma... aparat? - zapytałam wskazując na postać palcem. Po posturze poznałam, że to facet, ale równie dobrze mogła to być kobieta trochę większa od przeciętnej.

- Cholera - Tomlinson podniósł się z trawy i podał mi rękę - Chodź, musimy uciekać, prędzej, bo zrobią więcej zdjęć!

Złapałam go za rękę i podciągnęłam się. Zaczęliśmy biec przed siebie byleby znaleźć się jak najdalej od miejsca, w którym stała postać za drzewem. W tamtej chwili zrozumiałam, że życie Lou nie jest wcale takie kolorowe mimo tego, że stał się znany na cały świat jako jeden z członków One Direction, a teraz niechcący dorobię mu kolejnych kłopotów. No bo... Tak właściwie nie wiedziałam, czy chłopak aktualnie ma jakąś dziewczynę, a nasze wspólne zdjecie przy jeziorku może wywołać burzę plotek i nieprawdziwych informacji na temat naszego związku.

Po niecałych dziesięciu minutach dobiegliśmy do jakiegoś domu w nieznanej mi do tej pory dzielnicy miasta. Louis bez skrępowania zapukał do drzwi i sam wszedł do środka ciągnąc mnie za sobą za rękę. Kiedy chłopak zamknął za nami drzwi, przede mną stanęła niewysoka dziewczyna ubrana w męski szary sweter, jeansowe rurki, a włosy związane miała w niedbałego koka. Kogoś mi przypominała, ale nie do końca byłam pewna kogo.

- Cześć Lou - powiedziała do mojego towarzysza po czym zmierzyła mnie wzrokiem i zniknęła za drzwiami, jak mi się wydawało, salonu. Wzruszyłam lekko ramionami i spojrzałam na chłopaka.

- Czyj to dom i dlaczego mnie tu przyprowadziłeś? - zapytałam niezbyt głosno, ale tak by mógł mnie zrozumieć.

- To dom jednego z chłopaków, chciałem cię z nimi zapoznać, a później jeśli będziesz chciała odwiozę cię do domu.

Brawo, Tomlinson! A nie pomyślałeś może, że wolałabym dokończyć rozmowę, która była dla mnie tak ważna zamiast poznawać teraz twoich znajomych?

Ale nie powiedziałam tego na głos.

Zaprowadził mnie do niewielkiego salonu, gdzie siedziała dziewczyna i pięciu chłopaków.

- Amberlee... - odezwał się Lou - To jest Harry, Zayn, Niall, Liam, Gemma i... - zatrzymał się w połowie zdania wskazując na piątego chłopaka siedzącego obok dziewczyny, która była niewyobrażalnie podobna do pierwszego z wymienionych chłopaków - Co ty tu robisz? - zapytał Tomlinson przez zęby, a ja zdziwiona jego zachowaniem spojrzałam w stronę tamtego chłopaka.

- Thomas... - szepnęłam.

.....................................................................................................................................

A więc tak... miało być dziesięć komentarzy pod poprzednim rozdziałem (nie licząc moich odpowiedzi i dodanych komentarzy przez te same osoby), ale mimo to postanowiłam dodać ten rozdział teraz, a nie za tydzień, bo mam ważną informację z którą chciałam się z wami podzielić. A więc... Założyłam nową szabloniarnię, ponieważ poprzednia magicznie zniknęła z blogsfery - ktoś najwyraźniej usunął graphic--section, ale nie zamierzam się tym teraz przejmować, bo zmieniłam wszystkie hasła i jak wspomniałam, założyłam nowego bloga więc zapraszam

place-of-szablony

No i chciałabym prosić was o większą liczbę komentarzy. Ogólnie zastanawiałam się nad tymczasowym zawieszeniem bloga, aż dopracuję swój styl pisania bo mam wrażenie, że przez to nie chcecie czytać ani komentować tego opowiadania. Chyba nie rozumiecie, że błędy również możecie (ba, musicie!) mi wytykać, żebym mogła się poprawić, a wy tymczasem piszecie krótkie komentarze i linki do swoich blogów. Albo spam. Cholera! Tyle go ostatnio usunęłam, że masakra. Ludzie! Tu są teraz tylko 4 notki, których przeczytanie zajmie wam mniej niż godzinę, ale wy i tak wolicie od razu spamować licząc na to, że wejdę i skomentuję bez upewnienia się, że wy czytacie moje opowiadanie. To nie tak powinno być.

Ech, rozgadałam się, przepraszam.
Nie mam zdania co do rozdziału, ale chyba wyszedł mi dłuższy niż poprzedni i mam nadzieję, że wam się podoba. Bye.

♥