Behind this hazel eyes.

Louis Tomlinson siedział na kanapie w hotelowym pokoju i oglądał telewizję, o ile oglądaniem można nazwać zwyczajne cosekundowe przełączanie kanału z jednego na drugi. Był przedostatni dzień trasy. Za oknem deszcz i mróz, a w pokoju właściwie nie lepiej. Czwórka chłopców w niewielkiej kuchni kłóciła się o coś, czego brunet nie był w stanie zrozumieć.
- Musisz mu o tym powiedzieć! - po głosie zgadł, że mówił to Niall.
- Skoro jesteś taki mądry może sam mu to przekażesz!? - krzyknął stary od blondyna Liam.
To nie było do nich podobne. Rzadko kiedy tak zawzięcie wymieniali zdania, rzadko kiedy tak głośno i bez samego Louis'ego. W końcu chłopak wkurzył się, wyłączył telewizor i podszedł do komody w małym korytarzu. Wyjął z niej buty i ubrał je, z wieszaka ściągnął kurtkę i nałożył na siebie. Krzyknął tylko, że wychodzi i opuścił pokój numer 213.
2 13.
Te liczby od samego początku rzuciły się chłopakowi w oczy. Trzynasty lutego. Dokładnie dwa lata temu, Amberlee Dicker zgodziła się pójść z nim na bal maturalny. Zdziwiło go to, ale jednocześnie był szczęśliwy. Okulary, które kiedyś nosił i aparat na zębach zazwyczaj odpychały od niego nie tylko dziewczyny, z którymi chodził do jednej klasy jako mały chłopiec, ale także chłopców. Louis w dzieciństwie zawsze uchodził za tego, którego można wytknąć palcami i który nie poskarży się nauczycielce, bo nie chce przez to krzywdzić innych. Znosił wszelkie upokorzenia, wierzył w to, co mówili mu inni, że nigdy niczego nie osiągnie, a kiedy będzie dorosły nie będzie mógł znaleźć sobie dziewczyny. Cholernie się mylili. Większość chłopaków, których kiedyś znał Louis wylądowali w kryminale za liczne kradzieże i oszustwa. A on? Stał się jednym z najbardziej pożądanych i rozpoznawanych mężczyzn na świecie! Milion dziewczyn zabiłoby, by go zobaczyć, dotknąć, pocałować. Oto kim się stał. Ale nie zapomniał przeszłości. Upokorzenia przez rówieśników, radości po dostaniu dobrej oceny w podstawówce. Nie. To na zawsze miało zostać w jego pamięci. Podobnie jak bal, na który udało mu się zaprosić Amberlee. Mimowolnie uśmiechnął się pod nosem na samo wspomnienie dziewczyny.
- Gdzie teraz jesteś Amber? - zapytał pod nosem - Dlaczego się nie odzywasz?

*Amberlee*

Nigdy bym nie pomyślała, że właśni rodzice mogliby mnie aż tak okłamać! A może to Adam zmyślił całą tę historię? Już sama nie wiedziałam komu wierzyć, a komu nie, to zbyt trudne! Z wersji mojego brata wynikało, że to Louis potrącił mnie samochodem, po rzekomej kłótni która rozwinęła się między nami. Rodzice natomiast twierdzili, że byłam tak zrozpaczona wyjazdem Lou w trasę, że sama rzuciłam się pod samochód. Cholera! Cała trójka kłamie! Lou nie byłby w stanie mnie skrzywdzić, a ja nie byłabym aż tak głupia żeby rzucać się pod samochód z powodu, który dla chłopaka był konieczny. Kochałam go, był moim przyjacielem i rozumiałam że musiał wyjechać. Na pewno nie rzuciłabym się pod ten cholerny samochód.
- Wyjdź - powiedziałam do Adama kiedy żadne z nas nic nie mówiło od bardzo długiego czasu.
- Co? - spojrzał na mnie jakby zdziwiony. Spojrzałam na jego kolczyk nad okiem i uśmiechnęłam się, zawsze tak zabawnie podnosił i opuszczał brew kiedy był zdziwiony.
- Zostaw mnie samą, proszę - rzekłam - Chcę to sobie przemyśleć.
- W porządku. Wpadnę jutro, dobrze? - wstał z krzesełka i uśmiechnął się.
Kiwnęłam głową a on pocałował mnie w głowę po czym wyszedł z sali. Zostałam sama.

*Narrator*

Cintia Black przemierzała ulice Londynu patrząc pod nogi. Znała doskonale swój cel, drogę znała na pamięć co było jedynie plusem w tym wszystkim. Była wściekła. I tak naprawdę tylko ona i Adam wiedzieli dlaczego. Nie chciała, by jej kuzyn cierpiał z powodu kłamstwa państwa Dicker. Amberlee była dla niej jak siostra, której właściwie nigdy nie miała, ale jej rodziców nigdy nie była w stanie polubić. Zawsze traktowali ją, Cintię, jak jakiegoś odludka. Dlaczego? Bo nie miała tyle pieniędzy co oni? Jej rodzice nie zarabiali tygodniowo tyle, co niektórzy w miesiąc? Może i rodzina Cintii była biedniejsza niż Dicker'owie, ale to nie przeszkadzało Amberlee w przyjaźni z rudowłosą...
Dziewczyna skręciła w zaułek, by znaleźć się szybciej u celu. Po paru minutach stała przed dużymi, dębowymi drzwiami. Złapała za rączkę i stuknęła nią kilka razy o drzwi, po czym zaczekała cierpliwie, aż pokojówka jej otworzy. Dobrze, że pilnowała się i delikatnie uśmiechnęła gdy niższa od Cintii o głowę, panna Harrison stanęła przed nią. Monique Harrison była pięćdziesięcioletnią starą panną, która pracowała u Dicker'ów od wielu, wielu lat. Pamiętała jeszcze jak mała Amberlee, ciekawa świata, chodziła za nią wszędzie i zadawała tak trudne pytania, że nawet największy uczony nie potrafiłby na nie odpowiedzieć.
Starsza kobieta wpuściła rudowłosą do środka i zaprosiła ją do salonu, gdzie przebywała właśnie pani Dicker.
- Cintia - usłyszała z jej ust. Jej głos był zgrzytliwy i brzmiał dosyć nieprzyjemnie - Czemu zawdzięczam twoją wizytę? - podniosła głowę znad papierów i spojrzała na dziewczynę - Podejrzewam, że przyszłaś do mnie skoro Amberlee jest w szpitalu.
- Powiedz mi, wredna kobieto... - zaczęła Cintia poważnie patrząc w oczy kobiecie - Dlaczego chcesz w tak okrutny sposób upokorzyć mojego kuzyna i dlaczego chcesz zniszczyć życie własnej córki?

.......................................................................................................................................

Serdecznie witam w pierwszym rozdziale forgiveness.
Nie świeci długością, ale mam nadzieję, że mimo tego spodobał się wam i jesteście ciekawi nowej części. Skoro już tu jesteście, powiedzcie co sądzicie o prologu, rozdziale... Ogólnie o blogu. Wasza opinia jest dla mnie bardzo ważna i przede wszystkim motywuje do dalszego pisania.Jeśli chcecie być informowani zapraszam do specjalnej zakładki w Stronach.