Everything starts from something

Widok Thomas'a w domu jednego z przyjaciół Lou zdziwił mnie nie na żarty. Chłopak wstał z kanapy i podszedł do chłopaka stojącego po mojej prawej stronie.

- Chyba nie mieliśmy okazji się dobrze sobie przedstawić... Thomas Langdon - powiedział z tym swoim dziwnym uśmieszkiem na twarzy i wyciągnął przed siebie dłoń w kierunku Tomlinsona. Przez chwilę myślałam, że mój przyjaciel uderzy go z całej siły w twarz, jednak opamiętał się i bardziej z grzeczności również się przedstawił. Później, Lou jakby czytając mi w myślach zapytał głośno co dwudziestoośmio latek robił w tym domu, ale z odpowiedzią przybyła Gemma.

- Chyba mam prawo przyprowadzić do swojego domu własnego chłopaka, co? Lou? - stanęła obok bruneta i pocałowała go w policzek na co Thomas uśmiechnął się nieznacznie. Szczerze mówiąc, chłopak uśmiechając się w ten sposób nie miał raczej dobrych intencji. Skąd to wiem? Cóż... Parę lat wspólnej pracy i wiesz o człowieku prawie wszystko. Właśnie... Prawie.

- Tak, oczywiście - odezwał się Lou patrząc na siostrę swojego przyjaciela.

Po godzinie spędzonej w domu Styles'ów, miałam wrażenie jakbym była w swoim domu wśród swojej rodziny. Oni nie znali mnie, ani ja nie miałam o nich żadnego pojęcia ale czuliśmy się bardzo dobrze w swoim towarzystwie. Może Thomas psuł całą atmosferę karcąc od czasu do czasu Gemmę wzrokiem, kiedy powiedziała coś na jego temat, ale oprócz tego wszyscy doskonale się bawili. Jendak nie dawała mi spokoju jedna sprawa, a mianowicie - dlaczego Louis nie chciał dokończyć rozmowy i dlaczego nie zaprowadził mnie do swojego mieszkania gdzie spokojnie moglibyśmy wyjaśnić sobie parę spraw. Później jednak doszłam do wniosku, że przecież nie miał bladego pojęcia o tym, co się stało i raczej niewiele byłby w stanie mi wyjawić jednak miałam wrażenie, że czegoś się domyślał. Widziałam, jak wzrokiem bazyliszka śledził każdy ruch Tom'a skierowany w moją stronę. Widziałam, jak bał się, że zaraz coś mi się stanie tylko dlatego, że Langdon siedział obok mnie. Gdybym tylko mogła, zapytałabym od razu o co chodzi Tomlinsonowi, jednak nie chciałam wzbudzać jeszcze bardziej negatywnych emocji między tamtą dwójką.

Nagle usłyszałam jak dzwoni mój telefon, przeprosiłam więc wszystkich i poszłam do kuchni, by spokojnie porozmawiać z dzwoniącą mamą. Jej głos od samego początku nie wróżył niczego dobrego, nie miała głosu a'la "Kochanie? Gdzie jesteś, wszyscy się o ciebie martwią!" tylko coś podobnego do "Gdzie jesteś cholera?! Wracaj do domu, albo sama po ciebie przyjdę i wytargam cię za ucho!". Taka właśnie była moja mama, ale czy mogłam to zmienić?

- Mamo, jestem u... Lou i nie wiem o której wrócę. Nie musisz się o mnie martwić, wszystko w porzą...

- Nie obchodzi mnie to! - przerwała mi nagle, a w jej głosie słychać było, że informacja o moim rzekomym pobycie w domu przyjaciela jeszcze bardziej ją rozwścieczyła - Masz wrócić do domu za pół godziny albo...

- Sama po mnie przyjdziesz i wytargasz mnie za ucho - tym razem to ja jej przerwałam - Mamo, słuchaj... Nie mam już pięciu lat, jestem pełnoletnia potrafię sama o siebie zadbać - kiedy usłyszałam, że chciała coś powiedzieć rzuciłam nagle - A wiesz? Dziwi mnie to, że właśnie teraz dzwonisz do mnie z udawanym zmartwieniem. Uciekłam z restauracji blisko trzy godziny temu! Nie wrócę do domu na noc - powiedziałam stanowczym głosem. Byłam zdenerwowana, ale kto by nie był kiedy ma się matkę, która prawdopodobnie chce wrobić twojego najlepszego przyjaciela, który rzekomo przejechał cię samochodem. W drzwiach kuchni zauważyłam Niall'a przyglądającego mi się uważnie - Słuchaj mamo, nie mam teraz czasu, pa! - rzuciłam i rozłączyłam się.

- Wszystko w porządku? Wyglądasz na złą - zagadnął chłopak i podszedł do lodówki, by wyjąć z niej siedem puszek z colą. Na jego słowa machnęłam ręką i schowałam telefon do kieszeni.

- Udająca zmartwioną moją nieobecnością mama... - wzruszyłam ramionami - Hej! Pomogę ci - podeszłam do niego bliżej i wzięłam od niego parę puszek - Tylko siedem? O ile dobrze umiem liczyć, jest nas osiem - uśmiechnęłam się.

- Ten dziwak nie chciał nic do picia - odpowiedział.

- Dziwak? - zaśmiałam się cicho domyślając się, że chodzi o...

- Chłopak Gemmy. Nie lubię go, wygląda strasznie i w ogóle nie ma poczucia humoru - odpowiedział, a ja już o nic więcej nie pytałam bo doszliśmy do salonu. Zajęłam miejsce między Lou i Liamem.

Po paru minutach wszyscy zaczęli się wygłupiać. Rzucali się poduszkami, bili dla zabawy, każdy! Oprócz Thomasa Langdona, zapatrzonego w siebie dupka, który od samego początku zachowywał się bardziej niż dziwnie. Który od samego początku zabijał wzrokiem każdego, kto krzywo na niego spojrzał. Osobiście bałam się zostawić teraz Louisego samego, bo z doświadczenia wiem, że kiedy ktoś narzuci się Tomowi, to on nie patrząc na konsekwencje zrobi wszystko, by usunąć wroga z drogi. A w tamtej chwili jedynym wrogiem był dla niego właśnie Tomlinson.

- Stop, stop, stop! Ktoś puka do drzwi! - krzyknęła Gemma i niczym motylek podskoczyła na równe nogi z podłogi i pobiegła na korytarz. Okazało się, że była to Cintia, która koniecznie chciała ze mną o czymś porozmawiać.

- Skąd wiesz? - zapytałam opierając się o blat stołu kuchennego. Nie byłam przerażona tym, co powiedziała moja przyjaciółka, ale bardziej dopadło mnie zdziwienie na informacje, które od niej usłyszałam.

- Nie, żebym chciała teraz śledzić twoich rodziców, ale usłyszałam jak rozmawiali, zupełnie przez przypadek i wyraźnie słyszałam jego nazwisko! - mówiła nieco z podniesionym głosem, więc zmuszona byłam trochę ją przyciszyć.

- Ale nie masz stuprocentowej pewności, że to on, Cin - powiedziałam.

- No nie... - powiedziała i nagle zamarła na dosłownie parę chwil. Odwróciłam się i w drzwiach ujrzałam Thomasa.

- Przeszkodziłem w czymś, drogie Panie?

...............................................................................................................................

Powinno się mnie zabić, ukatrupić, zamordować, poćwiartować, wrzucić do jeziora i wszystko co najgorsze za te beznadziejne rozdziały. Ech, jak zwykle krótki, nieciekawy i właściwie nic się w nim nie dzieje, no ale to moje zdanie, a ja zawsze mam takie więc... Dobra, nie gadam tyle. Chciałabym was tylko prosić o szczere komentarze i serdecznie podziękować za tak dużą liczbę komentarzy pod ostatnim rozdziałem, jest mi naprawdę bardzo bardzo miło, że w ogóle ktoś to czyta więc mam nadzieję, że nie opuścicie mnie aż do końca i pozwolicie mi dalej pisać takie beznadziejne rozdziały. Haha! Wszelkie krytyki, porady i opinie wzięłam sobie serdecznie do serca, ale musicie wiedzieć, że nie od razu poprawię wszystkie błędy, dlatego za wszelkie niedopatrzone przeze mnie błędy w rozdziale - przepraszam. Znów się rozgadałam, ale muszę jeszcze raz o tym wspomnieć i zaprosić was na moją szabloniarnię. Może komuś się spodoba?

place-of-szablony

♥