Przeszłość [...] nie daje spokoju.

Siedziałam na szpitalnym łóżku i rozglądałam się po sali szpitalnej. Zastanawiałam się dlaczego jestem sama, dlaczego nikogo nie ma przy mnie. Właśnie teraz kiedy najbardziej potrzebuję czyjejś bliskości, jestem całkiem sama. Minęły dwa tygodnie odkąd się obudziłam. Rodzice powiedzieli mi, że miałam wypadek i zapadłam w śpiączkę prawie na rok. Tylko tyle. A ja miałam więcej pytań, chciałam się dowiedzieć co się działo, co zmieniło, a co ma nastąpić. Nic mi nie powiedzieli.
Do sali wszedł ubrany w biały strój lekarza facet, który obdarzył mnie promiennym uśmiechem. Chociaż mi nie było tak wesoło odwzajemniłam jego gest.
- Jak się panienka dziś czuje? - zapytał miłym głosem od którego ciepło robiło się na sercu.
- Lepiej, chociaż wciąż jest mi źle tu samej.
- Właśnie przyszedł pani brat, poprosić go? - sprawdził coś przy maszynach, zbadał mnie i zapisał coś na karcie po czym spojrzał na mnie, uśmiech nie schodził z jego twarzy.
- Oczywiście! - byłam tak zszokowana tym pytaniem, że aż podniosłam głos.
Kiedy Adam wszedł do sali zauważyłam na jego twarzy szeroki uśmiech, a w rękach trzymał mocno czerwoną różę, które uwielbiałam. Podszedł do łóżka i ucałował mnie w głowę a następnie usiadł na krzesełku obok. Rozmowę zaczęliśmy spokojnie i chwilę zajęło mu opowiedzenie mi wszystkiego co aktualnie działo się w domu, mieście, a nawet kraju. Kiedy skończył również na chwilę zamilkłam. Chciałam zadać mu pytanie, które nurtowało mnie już od chwili, gdy rodzice powiedzieli mi swoją wersję wydarzeń. Wiedziałam, że Adam by mnie nie okłamał dlatego pomyślałam, że on powie mi prawdę. Spojrzał na mnie, gdy wypowiedziałam jego imię.
- Powiedz mi... - spojrzałam na swoje ręce - Co naprawdę się wydarzyło? - na to pytanie starszy brat spojrzał na mnie uważnie, a kolczyk w jego brwi podniósł się nieznacznie.
- Rodzice przecież powiedzieli ci wszystko, co chciałaś wiedzieć.
- Czy ty naprawdę wierzysz w to, że ufam im w tej kwestii? Chcę wiedzieć co ty masz mi do powiedzenia na ten temat, a nie rodzice.
Widać było po jego minie, że nie spodziewał się tego pytania, nie teraz. Mimo to, chwilę zabrało mu samo zaczęcie historii.
Cóż... Nie była to wersja zgodna z wersją rodziców. A tym bardziej... Nie była to wersja, którą chciałam usłyszeć.

........................................................................................................................................

Witam wszystkich serdecznie na forgiveness-fanfiction.
Jest to moje kolejne opowiadanie z serii ff o którymś z naszych kochanych chłopców. Cały wieczór zastanawiałam się jak mogę zacząć tę historię. Wszystko mam już przemyślane ale zacząć takie opowiadanie wcale nie jest łatwo. Mam mimo to nadzieję, że prolog wam się spodobał i zaciekawił was. Będę wam bardzo wdzięczna za szczere komentarze. Jeśli chcecie być informowani o nowych rozdziałach, zapraszam do specjalnej zakładki w Stronach.

♥